تفاوت بین روانکارهای صنعتی و خودرویی در کاربرد، ترکیب شیمیایی، ویژگی‌های عملکردی و شرایط کاری آن‌هاست. در ادامه به مهم‌ترین تفاوت‌ها اشاره می‌شود:
1. کاربرد و محیط عملکرد
-
روانکارهای صنعتی:
در تجهیزات کارخانه‌ای، ماشین‌آلات سنگین، کمپرسورها، توربین‌ها، گیربکس‌ها و خطوط تولید استفاده می‌شوند. این روانکارها باید در برابر فشارهای بالا، بارهای ثابت یا متغیر، و شرایط محیطی سخت (مانند گرما، رطوبت یا آلودگی صنعتی) مقاوم باشند. -
روانکارهای خودرویی:
در خودروها برای موتور، جعبه‌دنده (گیربکس)، ترمزها و سیستم‌های هیدرولیک استفاده می‌شوند. این روانکارها باید با دماهای بالا، سرعت بالا و شرایط متغیر رانندگی (ترافیک، سرعت بالا، توقف و حرکت مداوم) سازگار باشند.
2. فرمولاسیون و افزودنی‌ها
-
صنعتی:
معمولاً دارای افزودنی‌های ضد سایش، ضد زنگ‌زدگی، ضد کف و پایدارکننده‌های حرارتی هستند. این روانکارها ممکن است بر پایه روغن‌های معدنی یا سنتتیک ساخته شوند و باید برای کار مداوم در شرایط سخت طراحی شده باشند. -
خودرویی:
دارای افزودنی‌هایی مانند پاک‌کننده‌ها (detergents)، ضد اکسیداسیون، تقویت‌کننده شاخص گرانروی و افزودنی‌های سازگار با سیستم اگزوز (مانند کاتالیزور) هستند. تمرکز این روانکارها بیشتر بر محافظت از موتور و کاهش مصرف سوخت است.
3. ویژگی‌های عملکردی خاص
-
روانکار صنعتی:
-
پایداری طولانی‌مدت تحت بارهای ثابت
-
مقاومت در برابر آب و آلودگی‌های محیطی
-
عمر طولانی بدون نیاز به تعویض مکرر
-
-
روانکار خودرویی:
-
مقاومت بالا در برابر اکسیداسیون در دمای بالا
-
حفظ ویسکوزیته در تغییرات دمایی زیاد
-
نیاز به تعویض دوره‌ای (مثلاً هر ۵۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ کیلومتر برای روغن موتور)
-
4. استانداردها و تاییدیه‌ها
-
صنعتی: استانداردهایی مانند ISO, DIN, ASTM برای روانکارهای صنعتی استفاده می‌شود.
-
خودرویی: دارای تاییدیه‌هایی از سازندگان خودرو (مانند API، ACEA، یا تاییدیه شرکت‌هایی مثل مرسدس بنز، BMW و تویوتا) هستند.